Yaşadığın həyatın sevgi
üzərində qurulduğunu zaman keçdikcə anlayırsan. Qarşılaşdığın, ünsiyyətdə
olduğun hər şey səndən sevgi istəyir. valideynlər, qohumlar əlinə götürdüyün qələm,
hər gün dinlədiyin musiqi , kitab dükanında yaxınlaşıb almaq istədiyin kitab da
dilə gələrək : məni sev , qayğıma qal göz üstünə qoy, yaxşı saxla deyir.. Eynilə
Allah da..
Mənə bəlkə də o
nağıllardakı sehirli çıraq lazım idi ki, həyatımı bir andaca dəyişim. Ancaq
içimdən yox..! yox..! bu daha maraqsız olardı qəfildən dəyişmək. Bu çox güman
vicdanımın səsi idi:
"Gərək öz dişinlə,
dırnağınla bunu edəsən, cırmaqlayasan.. əziyyət çəkməlisən hər əzaba
qatlaşmalısan, bəzən ac-susuz , gecələr yuxusuz qalmalısan. Yoxsa etdiklərin
hamsı çox kiçik görsənər gözündə"
Bunun üçün sehirli
çırağdan daha vacib sevgiyə ehtiyac var. Həyatı dəyişmək üçün onu sevməlisən, dəyişəcəyin
şeyləri sevməlisən. Sevməlisən ki, daha yaxın olasan. Sevməlisən ki,
reallaşdıra biləsən.
Bu sözləri bir vərəqə
yazıb yanımda gəzdirməyə başladım. Hər gün bir dəfə güzgü qarşısında bunları
öz-özümə deyib, əməl edib etməyəcəyimi yoxlayacaqdım. Bunun üçün söz vermişdim.
Uşaqlıqda rəsm çəkməyi
bacarırdım. Bu məndə alınırdı. Rəsmlərim çoxları tərəfindən yaxşı qarşılanırdı.
Bu məni yeni-yeni əsərlər yaratmaqda maraqlı edirdi. Təbiət mənzərələrini
:dağları, şəlalələri, çəmənlikləri , sıldırım qayaları daha fərqli şəkildə göstərməyə
çalışırdım. Bir müddət sonra rəsm çəkməyin mənə fayda verməyəcəyini dedilər.
" sən heç vaxt məşhur rəssam ola bilməzsən" , başqa işlə məşğul
ol" kimi fikirləri beynimə yeritməklə bu sahədən əl çəkməyimə nail
oldular. Beləliklə, rəssamın gözüylə dünyayı seyr etməyim sona yetdi. Arxa
dayaq duracaqlarını deyənlər isə sonralar yox oldular. Uşaq ağlımla məni
inandırmışdılar.
Həyatım qəribəliklərlə
dolu olub həmişə. Bəlkə də, kitaba köçürsəydim oxumağa başlayanda bir ya
da,ikinci vərəqində darıxardım, maraqsız olduğunu deyərdim. Ancaq biləndəki hər
dəqiqə və saniyəsini özüm yaşamışam çox təəssüflənirəm.. Daha yeni və rəngarəng
həyat axtarışına çıxmışdım. Bu lap həqiqət axtarışında olan dərvişlərin səyahətinə
bənzəyirdi. Hər nə olursa olsun məqsəddən geri dönməmək.. Hərdən elə dəqiqələr
elə anlar olur ki, sıxılırsan, hər şey üstünə gəlir. Dərdini deməyə səmimi söhbət
etməyə kimisə axtarırsan. Xoşbəxtlikdən mənim də Anar kimi hər an yanımda nəfəsini
hiss etdiyim dostum var idi. Anarın səmimi dostluğu hər atdığımız addımda bizi
bir-birinə daha da sıx bağlayırdı. Onunla müxtəlif mövzularda təlimlər keçmək qərarına
gəldik. Əslində birincidən bu onun təklifi idi. Alınacağına inanırdıq. Sadəcə
inanırdıq. Çünki inam böyük qüvvədir. Görəcəyimiz işi həyata keçirmək üçün ona
inanmağımız və sevməyimiz çox əhəmiyyətlidir. İlk təlimi univerisitet tələbələrinə
keçməklə başladıq. Maddi vəsaitimiz də çox deyildi. Təlim üçün kiçik zal
hazırlmışdıq. Sonradan gələnlər oldu deyə əlavə yerlər də düzəltdik. Anarın
"Sərhədlər" mövzusundakı çıxışı gələnlərdə coşğu yaratmışdı.
Çıxışdan:
"Bir dəfə atama demişdim ki,
ata bu atalar sözlərimiz də lap qəribədir. Bu günün işini sabaha qoymamalıyıqsa
bəs tələsəndə niyə təndirə düşməliyik? Atam bunun izahını vermək əvəzinə mənə
dedi ki, "sən belə böyümüsən ki, illərlə qorunub saxlanılan , hikmətlərlə
dolu atalar sözlərimizə qarşı gəlirsən? Özünə aid işlərlə məşğul ol" Əlbəttə,
onlar bizim atalar sözlərimizdi onlara qarşı gəlmək olmaz . Özüdə heç bir halda
olmaz..
Düzdür, o zaman mənim ön
dörd yaşım vardı. Hələ bu işlərlə məşğul olmaq üçün kiçik idim. Ancaq indi
anlayıram ki, bizi uşaqlıqdan dairəmizi cızır, sən ona qarşı gələ bilməzsən
fikri ilə böyütməyə çalışırlar. Sən ona qarşı gələ bilməzsən axı o filan
şeydir.. Axı insan azad quştək səmalarda dövr vurmağa meyillidir, tikanlı məftillərlə
əhatə olunmuş qəfəsini yarıb yarıb bayıra çıxmağa can atır, ciyərlərinə təmiz
oksigen almağa çalışır. Bu da bizim təbiətimizdir. Buna da qarşı gəlmək
olmaz.."
Anarla bir neçə ardıcıl
təlimlər təşkil etdik. Artıq geniş auditoriyalarda söz demək imkanı
qazanmışdıq. Bizi bir çox yerdən izləməyə gəlirdilər. Bu bizi ruhlandırırdı. Ürəkdən
edilən alqışlar oradan qazandığımız maddi vəsaitdən xeyli yüksəkdə dayanırdı.
Sevərək gördüyümüz işlərin uğurlu nəticəsini gördükdə hədsiz sevinirdik. Sanki,
bağlı qapıların açarını tapmışdıq və bir-bir açırdıq. Hər açılan qapıdan
saçılan işıqlar gedəcəyiniz yolu işıqlandırırdı..
Yazdığım kiçik hekayələr
toplusunu qəzetdə dərc edildiyini gördüm. Çox sevindim. İçimdən bir söz keçdi
"axır ki"..
Sadə görünən kiçik şeylərlə
xoşbəxt olmağı bacarmalıdır insan. Onların hər biri sonda yığılır böyük bir
aysberqin parçasına çevrilir. Onlar olmasaydı bu böyüklükdə aysberq olmazdı.
Yeni kitab üzərində işləməyə
başlamışdım. Qazandığım uğurlar məni çox sevindirirdi. Artıq hər şeyin
qaydasında olduğunu fikirləşirdim, bu əsl mən istəyən kimi idi. Bu təsəvvürlərlə
irəliləyirdim.
Anar zəng elədi. Onu
qabaqlayaraq yeni təlim üçün hazırlaşacağımızı deyəcəyim anda:
-Aslan , mən artıq təlimləri
dayandırıram.
-necə yəni dayandırıram.
-hə son qoyuram
-sən dəli olmusan hər
şeyin qaydasında getdiyi anda hardan çıxdı bu ?
- bilmirəm. Ancaq bilirəm
ki, belə daha yaxşı olacaq. Bağışla məni səni yarı yoldu qoyuram. İnanki mən də
istəməzdim belə olsun.
-məni yarı yolda
qoyursan, sonra da üzr istəyirsən ? Bu nə deməkdir ? Axı bir-birimizə söz
vermişdik. Nə olursa olsun dayanmayacıq demişdik başlanğıcda.
-bağışla məni ! Vicdanım
buna izn verməsə də bununla barışmalıyıq. İstəməsək də qədər bizi buna sürükləyir.
Telefonu söndürdü. Onun
məni tək qoyması ilə barışa bilmirdim. Başqa bir səbəb olduğunu fikirləşirdim.
Öz-özümə isə o mənə ən yaxın olan şəxsdir. Nəsə olsa bunu mütləq mənə deyərdi.
İki gün sonra eşitdim ki, Anarı xəstəxanaya yerləşdiriblər. "Anara nə olub
ki, görəsən ?" Tez getdim ora. Anarı görəndə gözlərimə inana bilmədim. Rəngi
tamam solmuşdu, gözlərinin altında şişləri var idi. Məni görən kimi üzündə azca
təbəssüm əmələ gəldi:
-Bilirdim gələcəksən. Məni
bir daha bağışla !
- indi bunların zamanı
deyil , Anar . İndi vəziyyətin necədir?
- indi yaxşıyam. Sonrası
şansa qalıb necə olmağım.
- belə söz dilinə gətirmə!
Sən yaxşı olacaqsan.
Həkim gəldi bayıra
çıxmağımı istədi. Həkimlə danışdıqda yaşamağının çətin olduğunu dedi. Bu sözlər
mənə iynətək sancıldı. Anarı itirə bilmərəm , ən yaxın dostumun yoxluğu ilə
barışa bilmərəm. Ancaq bu baş verdi. Həmin gecə onu itirdik. Bu mənə sözlə ifadə
edilməyəcək qədər təsir etdi. Bütün həyatıma sükut çökmüşdü. Onunla keçən hər
günümüzü xatırlayaraq ağlayırdım. Özümü bağışlaya bilmirdim. Son dəfə zəngimizdə
də mən onunla acıqlı danışmışdım. Öz içindəki xəstəliyini mənə deməyərək mənim
də üzülməyimi istəməmişdi. Onun fədakarlıqları qarşısında heçnə edə bilməmişdim.
Anarın yoxluğu məni hər
şeydən soyutmuşdu. Həyat gözümdə birdən-birə dəyərsizləşdi. Biz ona kimlərəsə
görə dəyər veririk. Onu əlimizdən aldıqda isə tamamilə adi,dəyərsiz bir şeyə
çevrilir. İllər ən sevdiklərimizi alır əlimizdən. Zamanı geri qaytarıb onları
görə biləydik kaş. Sarılardıq, öpüb-qucaqlardıq, hər anımızı onunla keçirərdik.
Gözümüzdən kənara qoymazdıq. Ən pisi isə odur ki, bu arzularımıza reallıqda yer
yoxdur. Bu sadəcə mümkünsüzdür..
Çərşənbə günü idi. İşdən
yorğun çıxmışdım. Evə getmək əvəzinə dəniz kənarına çıxdım biraz hava almaq
üçün. Dənizin dalğaları sanki, sahilə birinci çatmaq uğrunda yarışırdı. Bu
yarışın qalibi hər dəfə fərqli olurdu. Mən də oturmuşdum soyuq daşların üzərində.
Birdən kürəyimə eynilə
daş qədər soyuq bir əlin dəydiyini hiss elədim. Arxaya dönəndə üzü qırışlı ,
dodaqlarında çatlar olan bir kişi əlindəki içkini mənə uzatdı:
-İçirsən ?
- xeyr
- bura mənim yerimdir.
Özlərini tənha hiss edən insanlar gəlir. Onlar içir və hər şeylərini
danışırlar.
-siz kimsiniz ki?
-məni hər kəs fərqli
tanıyır. Yol kənarında dayanıb dilənən bir dilənçi, əyyaş bir qoca ,səmimi həmdost..
-siz onların hamsını
dinləyirsiz?
- əlbəttə, buyur səni də
eşidirəm.
-danışılası elə də sözüm
yoxdur.
- hamının danışmağa sözü
var. Sadəcə sözlərini dinləyəcək şəxs tapa bilmədikləri üçün susmağa üstünlük
verirlər.
- bəlkə də, düz
deyirsiz. Bu yaxınlarda ən yaxın dostumu itirdim. Onunla aramızda gizli söz
qalmazdı . Hər sirrimizi bölüşərdik.
- bu şəxslər hər birimizin
həyatında var. Lakin onları ən lazım olan anda itiririk.
Bu kişi ilə söhbətimiz
biraz da uzandı . Daha sonra o, mənə qəzada həlak olmuş oğlu haqda danışdı.
Oğlu ilə çoxlu xatirləri vardı. Hər birindən ağız dolusu danışırdı. Danışdıqca
gözləri yaşla dolurdu. Bir qurtum da viskisindən içdi :
"Bu mənə kədərimi
bir müddətlik də olsa unutdurmağa kömək edir. Yaşamaq üçün yeni ümidlər verir.
" - deyə əlindəki şüşəni göstərdi. Danışdıqca skamyada özünə yer
hazırlayırdı.
"Eviniz yoxdur ?
Niyə skamyalarda gecələyirsiz ?"
" Var həm də böyük.
Ancaq orada ən xoş xatirələrimin səbəbkarı olan insanlar yoxdur. Bu məni sıxır
, acımı biraz da artırır. Keçmişin səsli-küylü evindən bir əsər-əlamət
qalmayıb. Geniş otaqları var. Ancaq.. ancaq onların heç əhəmiyyəti yoxdur mənim
üçün"
"Bəs sizi həyata
bağlayan nədir?"
"Bu suala cavab
vermək mənim üçün çox çətindir. Çünki yaşamağım üçün əsaslı səbəb tapa bilmirəm.
Kimini valideynlərinə olan sevgisi, kimini uşaqlarına olan sevgisi, kimsənin həyat
yoldaşına olan sevgisi, bəzilərini isə qohumlarına olan sevgisi onu həyatda
saxlayır, yaşamaq üçün səbəblər qoyur. Mən də isə bunların heç biri yoxdur. Məni
məndən başqa hamı atıb. Hərdən elə fikirləşirəm ki, Allah da məndən üz döndərib.
İnsanlar mənə səfil, yolun kənarında dayanan əyyaş gözüylə baxırlar. Yaxınlaşıb
pul verənlər də var. Ancaq bu mənə lazım deyil. Onlar dinləmirlər. Halımı
sormadan qəpik atıb gedirlər. Mən onları dinləməyi çox sevirəm. Hər birimiz öz
tənhalıqlarımızı baxışlarda boğuruq"
O, hey danışırdı. Mən isə heyran
qalmışdım bu insana. Bir insan nə qədər geniş dünyaya sahib olarmış. Küçələrdə
görəndə qaçırdırıq gözlərimizi onlardan. Evdən mənə zəng gəlirdi. Getməliydim.
Bütün varlığım skamyanın yanında qalmışdı təkcə ayaqlarım yerdən qoparaq
uzaqlaşırdı qocanın yanından...
Elmir Quliyev
Yorumlar
Yorum Gönder